In 2004 richtten de Vlaamse en Nederlandse regeringen samen het Vlaams-Nederlands Huis deBuren op als culturele organisatie en als een ruimte voor debat en reflectie. deBuren biedt vanuit hartje Brussel een forum voor cultuur, samenleving en politiek van de Lage Landen. Wij spraken Willem Bongers-Dek, directeur van Vlaams-Nederlands Huis deBuren, over de rol die videosolliciteren momenteel speelt binnen hun sollicitatieproces.
Bij een aantal van de vacatures die jullie onlangs hebben uitgezet via Culturele vacatures boden jullie werkzoekenden de optie te solliciteren door middel van een video. Vragen jullie vaker om video’s of creatieve inzendingen, en zo ja, wat is daarvoor de reden?
Vlaams-Nederlands Huis deBuren organiseert verschillende talentontwikkelingstrajecten voor talige makers en voor opiniemakers uit heel Vlaanderen en Nederland. Oorspronkelijk vroegen we alle kandidaten om een geschreven motivatiebrief te sturen en twee sterke teksten. Zo konden ze hun talent al aan ons tonen en geselecteerd worden voor de verdere ontwikkeling daarvan. We merkten echter dat er steeds meer jonge kunstenaars zijn die prachtig talig werk buiten het boek maken. Dit werk komt het best zijn recht op podia of in podcasts. We besloten dan om naast geschreven bijdragen ook audio- en videobijdragen toe te staan en dat heeft goed gewerkt voor de verbreding van onze trajecten. Het heeft ons geholpen inclusiever te zijn voor deze jonge doelgroep en diverser te worden in genres. In 2019 besloten we om deze lijn ook door te trekken naar onze sollicitatieprocedures.
Wat is volgens jullie het voordeel of de meerwaarde van een video?
Deze vraag draai ik graag eerst even voordat ik hem beantwoord. Wat mij betreft moet je je namelijk eerst afvragen wat eigenlijk de meerwaarde van een geschreven tekst is voor een functie waarin mensen geen perfecte teksten hoeven te schrijven. Als je op zoek gaat naar een logistiek assistent, een productiemedewerker of een officemanager, zoek je waarschijnlijk niet iemand die moeiteloos een vloeiende brief schrijft. Diegene zal dat in de praktijk nooit hoeven doen. Ditzelfde geldt voor het eisen van diploma’s, die zijn lang niet altijd nodig voor het profiel dat je zoekt. Door toch die drempels op te werpen, loop je het risico net die getalenteerde mensen mis te lopen die je juist zo hard nodig hebt. Tegenwoordig maken mensen met hun telefoon veel makkelijker een korte video van zichzelf dan dat ze een brief schrijven. Zo leer je je mogelijke collega veel directer kennen, terwijl diegene de regie nog volledig in handen heeft. Je blijft natuurlijk wel selecteren op zaken die voor jouw organisatie belangrijk zijn. Is iemand zorgvuldig? Heeft de kandidaat zijn best gedaan om die video goed op te nemen? Zie je deze persoon je organisatie vertegenwoordigen? Voor andere functies is zo’n video dan weer een kans voor kandidaten om te laten zien wat ze kunnen. We zijn nu bezig om een nieuwe communicatieverantwoordelijke te selecteren die zich intensief met onze talentontwikkelingstrajecten en sociale media gaat bezighouden. Dan is het handig om te zien of iemand een goede, vlotte video in elkaar kan zetten.
Hoe kijken jullie naar de rol van het traditionele cv + motivatiebrief? Zien jullie het gebeuren dat videosolliciteren in de toekomst een grotere rol gaat spelen of zelfs de plaats van het traditionele cv zal gaan innemen?
Het grote voordeel van geschreven cv is de overzichtelijkheid: je kunt vlot inschatten of een kandidaat relevante opleidingen heeft gevolgd en over interessante werkervaring beschikt. Dat is vooral handig als je de keuze hebt uit veel kandidaten, wat bij ons vaak het geval is: bij onze huidige rondes gaat het over zo’n honderd kandidaten voor twee functies. Het gesprek in de commissies gaat vlotter als je letterlijk een paar cv’s naast elkaar kunt leggen om te vergelijken. Dit voordeel geldt ook voor motivatiebrieven, maar ik denk dat daar de (korte) video de komende jaren een opmars zal beleven. Jongeren stellen zich gemakkelijker voor via video’s en vinden ook creatieve manieren om dat te doen.
Zijn er nog andere vernieuwingen van het sollicitatieproces die jullie hebben doorgevoerd? Of blijft verder alles bij het oude?
Op twee vlakken merk ik in gesprekken met collega-directeurs dat wij het net iets anders aanpakken dan veel andere organisaties. Zo hebben wij in onze procedures altijd naast eigen mensen ook externe commissieleden rond de tafel. Door collega’s uit andere organisaties uit te nodigen om mee te selecteren, verbreed je je blik en schep je ook een omgeving waarin de kandidaat niet de enige is die tegenover mensen zit die al bij de organisatie werken. Daarnaast beantwoorden wij in de aanloop naar de deadline alle vragen van mogelijke sollicitanten, sturen we iedereen eerst een ontvangstbevestiging en laten we daarna ook snel weten of je wel of niet naar de volgende ronde door bent. Dat lijkt misschien een voor de hand liggende vorm van hoffelijkheid: zij hebben tijd voor ons gemaakt en dus maken wij ook tijd voor hen. In de praktijk merk ik echter dat lang niet iedereen dat fundamentele respect voor sollicitanten weet op te brengen. Een echte vernieuwing voerden wij door sinds de coronapandemie. We waren toen aangewezen op digitale sollicitaties en dat beviel opvallend goed. Sinds 2020 is onze eerste ronde dan ook altijd eerst via een live videogesprek. Pas in de tweede (tevens laatste) ronde verwelkomen we de kandidaten bij ons in huis.
Tot slot: verwachten jullie binnenkort iemand aan te nemen die met een video solliciteerde?
Dat zou zomaar kunnen! We hebben net onze eerste selectieronde achter de rug en bij de kandidaten voor het eerste gesprek zijn er twee die een video instuurden. Half december zullen we weten wie er vanaf 2024 voor deBuren komt werken. Ik kijk al uit naar het vervolg van de procedure want het is ook altijd een moment om bij te leren over jezelf en over je eigen organisatie.
Over Willem Bongers-Dek
Willem Bongers-Dek is algemeen directeur van Vlaams-Nederlands Huis deBuren. Daarnaast is hij voorzitter van het BoekenOverleg, bestuurder van de Vlaamse Literatuurprijs De Boon en bestuursvoorzitter van De Nwe Tijd. Bij deBuren stond hij aan de basis van gezichtsbepalende internationale projecten als citybooks, CELA en Besmette Stad.
Lees hier ons blog over videsolliciteren.