Hoe komt een tangodanseres uit Engeland bij De Engelenburcht in Brabant terecht? Dankzij de liefde, uiteraard. In deze Follow Up vertelt bedrijfsleider Isolde Kanikani hoe het is om een Sinterklaasintocht mee te maken, waarom ze stopte met dansen en hoe ze het zalencentrum duurzamer en socialer wil maken. “Er zijn hier mooie dingen mogelijk.”
Ambitie is Isolde niet vreemd. Als veertienjarige verhuisde ze van Cornwall (Engeland) bij haar moeder naar haar vaders huis in Devon, omdat ze vreesde anders haar hele leven in de kuststreek te blijven plakken. Op haar zestiende koos ze haar college vooral omdat het op twee minuten lopen was van een rechtbank. De jonge Isolde was vastbesloten advocaat te worden en woonde in haar vrije tijd wel 18 uur per week rechtzaken bij. Ze werd zo’n bekend gezicht in de rechtszaal dat de advocaten die er werkten haar in hun pauzes dingen kwamen uitleggen. Een rechtenstudie aan de universiteit volgde. In het tweede jaar moest ze echter een serieuze ooroperatie ondergaan, die haar gehoor aan één kant met de helft verminderde. Met de zeven weken verplichte rust en de slechte cijfers die haar dat zou opleveren in het vooruitzicht, stopte ze met haar studie.
Argentijnse tango
Gelukkig was de Argentijnse tango op dat moment al in haar leven. Op haar vijftiende begonnen, gaf ze op haar zestiende al les en trad ze op. Als professioneel danseres reisde ze daarna jarenlang de wereld over. Maar zoveel reizen vraagt veel van je. Zo’n twee jaar geleden was het genoeg geweest. Isolde: “De tangowereld heeft me door de jaren heen veel gegeven, maar het is ook je sociale leven. Al mijn vrienden kwamen uit die wereld. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar het was tijd om wat ruimte te creëren buíten de dans.”
In 2010 werd ze tijdens een tangofestival verliefd op een Nederlander. Ze verhuisde naar Utrecht en begon een dansstudio – een succesvolle samenwerking met leegstandbeheer. Al snel volgde een tweede, zo groot bleek de vraag naar goede, betaalbare plekken om te repeteren of les te geven. Isolde had grootse plannen, maar de Brexit gooide roet in het eten. Hoe zou de situatie voor Engelsen in Nederland eruit gaan zien? Zou ze ineens weg moeten? Met de panden die ze in beheer had en de drie nieuwe locaties die ze dat jaar nog wilde openen was de situatie te onzeker. Ze vormde haar bedrijf – dat ze nog steeds parttime runt – om tot consultancybureau op het gebied van verhuur voor sociale en culturele organisaties. “Veel groepen hebben een gebouw nodig, maar hebben geen ervaring op dat gebied,” verduidelijkt Isolde. “’Alles is te duur’, ze komen er niet uit. Ik kijk dan met die groepen wat ze nodig hebben en wat haalbaar is en zoek de juiste ruimte.”
Kruiden en tomaten
Na een korte tijd bij grand café en ontmoetingsplaats Utopie in Den Haag vond Isolde haar plek als bedrijfsleider van De Engelenburcht in Engelen, een klein dorpje even boven Den Bosch. Het 48 jaar oude dorpshuis en zalencentrum faciliteert grote evenementen – denk aan Koningsdag en carnaval – en biedt ruimte voor bijvoorbeeld sport- en muzieklessen, vergaderingen en verjaardagsfeesten. Ook zijn er met enige regelmaat concerten, voorstellingen en filmavonden.
Isolde is vastbesloten het ‘oude buurthuis’ levendiger, toegankelijker én duurzamer maken. Isolde: “Het is tijd om het op te frissen. Ik wil een bruisend centrum, met in elke ruimte iemand die iets leuks aan het doen is.” Duurzaam ondernemen ligt haar na aan het hart. “Laatst hebben we veel troep opgeruimd in de patio. Daar staan nu allemaal oude, lege plantenbakken. Een van de dingen die ik wil realiseren is dat we daarin onze eigen kruiden en tomaten kunnen verbouwen.” Ook wil ze seizoensgerichte evenementen gaan organiseren. Voor de herfst heeft ze al een duidelijk idee: hobby-tuinders en mensen uit de buurt samenbrengen middels een oogstfeest. Haar vaderland bracht haar op het idee: “In Engeland heb je veel markten met mensen die allerlei groenten over hebben uit hun moestuintjes, en andere dingen juist missen. Die willen ze dan graag ruilen met anderen.” Het is ook meteen een manier om meer mensen kennis te laten maken met De Engelenburcht en om hun eigen tuin op de patio te laten groeien. “Een sociaal gebeuren, zeg maar.”
De Engelenburcht moet ook commerciëler worden en dat kan zeker, meent Isolde. “We hebben de faciliteiten om te groeien.” Maar alle mogelijkheden die het pand biedt, maken het tegelijkertijd lastig kiezen. “Er zijn zoveel potentiële doelgroepen en ook zoveel doelgroepen die hier al bediend worden. Je kunt niet alles doen.” Daarom gaat ze stap voor stap te werk. Doel één: meer zakelijke vergaderingen naar De Engelenburcht halen. Isolde: “Ik heb gisteren een voorstel afgerond voor samenwerking met een aantal verhuurlocaties zoals De Engelenburcht in de omgeving. Ik vind het ontzettend interessant om niet in termen van concurrentie te denken, maar te bedenken wat we voor elkaar kunnen betekenen. Je kunt zeggen: we willen allebei dezelfde doelgroep binnenhalen, maar eigenlijk is dat niet zo. De locaties zijn zó verschillend. Nu kunnen we elkaar bellen als een van ons vol zit bij een aanvraag of als hun locatie te klein is voor een evenement dat bij ons wel past, of als wij een aanvraag krijgen van een groep die liever in de binnenstad zit.”
Afstand tot de arbeidsmarkt
Isolde bedenkt graag vernieuwende én verbindende concepten. Zo wil ze het horeca-gedeelte gaan uitbreiden met catering voor de lunch, voor de vele bedrijfsterreinen in de buurt en bij zakelijke vergaderingen in huis. Ze is al met de gemeente in gesprek om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en jongeren die op zoek zijn naar een stage- of werkervaringsplaats in de arm te nemen. Ze ziet veel vacatures in de horeca op dit moment, legt ze uit, maar niet iedereen kan zomaar instromen. “Het idee is dat iedereen erop vooruitgaat. Ik wil mensen een veilige werkomgeving bieden om (weer) te beginnen. Soms hebben ze al lang niet gewerkt of het gevoel dat ze het niet kunnen. Met goede en duidelijke begeleiding groeien hun vaardigheden en hun zelfvertrouwen en kunnen ze doorgroeien naar een volgende stap in hun carrière.” Ze is van plan hen ook daarbij te ondersteunen door contact te leggen met horeca-gelegenheden in Den Bosch en hen op het juiste moment aan elkaar te koppelen.
Dan is er nog het culturele ‘spoor’ dat Isolde aan het ontwikkelen is. Ze heeft zicht voorgenomen het Diezepodium met live muziek op de zondagen, dat nu zo’n acht maanden loopt meer onder de aandacht te brengen. Isolde: “De entree is gratis, dus heel laagdrempelig. Er komen nu zo’n 40 tot 50 mensen, maar bij zo’n 70 bezoekers zou het kostendekkend zijn.” Gek genoeg komen de meeste bezoekers op dit moment niet uit Engelen, maar uit de omgeving, bijvoorbeeld Den Bosch en Zaltbommel. Isolde: “Waarom dat zo is, is iets om te onderzoeken.” Ook komt er een betere ‘beweegruimte’ met een geluidssysteem, een goede dansvloer en spiegels. Isolde vertelt waarom ze hierin wil investeren: “Ik wil graag dat elke zaal flexibel te gebruiken is door verschillende doelgroepen, maar ook dat die ruimtes goed voorbereid zijn voor de groepen die nét dat beetje meer nodig hebben. Als het aanbod te vaag is, komen mensen niet.”
Twee bedrijfsleiders
Tijdens haar sollicitatie legde Isolde de mensen tegenover zich uit waarom de functie (toen ‘Beheerder’, voor 38 uur) haar te breed leek voor één persoon. “Ze vroegen om ervaring op het gebied van PR, (technisch) gebouwonderhoud, horeca, bedrijfsleiding én om het ontwikkelen van nieuwe activiteiten. Ik weet uit ervaring dat het moeilijk is om al die dingen in één persoon te vinden. Het leek me ook niet logisch voor alle taken een even hoog tarief te betalen. Een bedrijfsleidertarief voor iemand achter de bar is een beetje gek, toch?”
Isolde kreeg de baan en De Engelenburcht kreeg niet één, maar twee bedrijfsleiders. Isolde’s collega Edwin Paanakker werkt net als zij 24 uur maar legt zich toe op software, technische klussen en gebouwbeheer. Isolde zelf richt zich op PR, horeca en beleidsontwikkeling. “Door mijn ervaring met mijn eigen bedrijf weet ik hoe dat werkt. Je moet een beetje creatief zijn om vooruit te komen, contacten te leggen en klanten binnen te brengen. Het is ook de richting waarin ik kan groeien en waar mijn interesse ligt.”
Horrible beast
Voor de PR was er nog geen draaiboek. Isolde zorgt er nu voor dat de social mediakanalen gevuld worden en is bezig de website te vernieuwen. “Ik noem PR een ‘horrible beast‘: het is een van die dingen waarbij je áltijd meer kunt doen. Ik wil daarom vanaf januari een groep vrijwilligers en/of stagiair(e)s samenbrengen om mee te werken.”
“Het werk is heel afwisselend en dat is ook wat ik zocht,” gaat ze verder. “Vandaag ben ik bijvoorbeeld eerst boodschappen gaan doen voor ons maandelijkse filmavondje: ‘Watch & Bite’. Daarna heb ik aan een voorstel voor het bestuur gewerkt. Ik wil ervoor zorgen dat mensen hier regelmatig terecht kunnen om een hapje te eten, maar de toestroom moet groeien voordat we een professionele kok aannemen. Dus nu kook ik samen met een collega.” Op dit moment besteedt Isolde zo’n 30 uur per week aan haar werk. De extra uren thuis zijn noodzakelijk, vertelt ze, omdat ze anders nooit toe zou komen aan het inhoudelijke werk. Ze hoopt dat een deel van haar taken op het gebied van horeca en de dagelijkse leiding op termijn door vrijwilligers kan worden overgenomen, zodat zij zich nog beter kan richten op beleidsontwikkeling en PR.
Sinterklaasintocht
Trots laat ze de onlangs gerenoveerde zalen zien. “Het heeft wel iets van een maze, met verborgen kamertjes.” De grote barzaal kan in drie delen opgedeeld worden. De tussendeuren vouwen open bij grote evenementen, zoals de Sinterklaasintocht onlangs met meer dan 400 mensen. Hoe was dat om mee te maken, voor iemand die niet met die tradities is opgegroeid? Isolde: “Ik vond de Sint-intocht echt leuk. En grappig. Ik stond wel een beetje te kijken: wat is dit eigenlijk? Maar de kinderen waren lief en zó blij.” Het was een leermoment, besloot ze: een manier om verder in de Nederlandse cultuur te duiken.
Naast alle dagelijkse bezigheden en mooie plannen is Isolde hard bezig de bedrijfsstructuur te professionaliseren. Daar ontbrak het aan, vertelt ze. “Er was geen structuur, iedereen deed alles. Heel goed bedoeld en ook logisch voor een kleine organisatie, maar zo’n kruisbestuiving werkt niet. Je hebt geen idee wat er allemaal gebeurt. Pas als iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid op zich neemt, kun je ook genieten van het idee dat je iets hebt afgerond. Het is ook efficiënter.” Met meer overzicht kan ook het bestuur haar rol beter uitvoeren, benadrukt ze, dus dat heeft prioriteit. “First get the house in order, zoals ze dat in Engeland zeggen,” lacht ze, “daarná kun je gaan bouwen.” Januari wordt het moment voor die nieuwe start. “Er zijn hier mooie dingen mogelijk. Als we de structuur op orde hebben, kunnen we écht beginnen.”
In de rubriek Follow Up geven we gezicht en vervolg aan vacatures waarvoor via onze site is geworven. Heb jij ook een nieuwe baan gevonden via Culturele vacatures en vind je het leuk om mee te doen? Mail naar follow-up@culturele-vacatures.nl!